Perneizm

Przyznaj się, wymodliłeś tę bliskość?
Chmury prawie dotykają dachu domu.
Niebo wygięło się w czarny kłębiasty wór,
do którego zsuwają się oburzeni święci.

Kosma i Damian rzucają kamienie, wygrażają
średniowiecznymi narzędziami do przyżegania
– zamkną plugawe usta, wypalą lubieżne myśli,
nawiercą czaszkę i wypędzą demony.

Audio clip: Adobe Flash Player (version 9 or above) is required to play this audio clip. Download the latest version here. You also need to have JavaScript enabled in your browser.

czyta Maciek Doryk

Odwracam się, ale obok nikogo nie ma – obojętnie
czy jestem wzruszony, spokojny, czy kpię – zostaję sam.
To pewnie te zbyt mocno unerwione palce. Wsadzam je
w wytrawiony oczodół, przesuwam po żebrach

– chcesz, mogę wystukać rytm. Będziemy się w nim kołysać.
Ulegniemy aurze lekkiego wiatru i czerwonych blasków
płomieni odbijających się od skał; zaśniemy
z poczuciem nowej religii starej jak świat.

Obudzę się w mokrym śpiworze, zmarznięty
– jak przystało – na kość. Nie będzie za mną nikogo,
komu mógłbym wsunąć dłoń w ciepłą ranę.

Audio clip: Adobe Flash Player (version 9 or above) is required to play this audio clip. Download the latest version here. You also need to have JavaScript enabled in your browser.

czyta Maciek Doryk

Wciąż pytają gdzie jesteś. Odpowiadam tak, jak uczyłeś:
że rozwiązanie jest blisko; nadejdzie – tak jak nadchodzą znaki.
Nie karcę ich, a i tak łkają, że wszystkie cierpienia zadajesz ty.

Proszą i dziękują w sposób, który wywołuje znużenie;
za to dreszczy mną nostalgia, gdy z pasją złorzeczą.

Lubią wizualizacje – ich zakazany owoc. Miałeś świetną intuicję
sugerując, że jesteście do siebie podobni. Nienawidzę psów,
kogutów i węży, lecz najbardziej małp – prześladuje mnie myśl,
że Rzymianie pozwolą zaszyć mnie w worku i utopić w rzece.

Nie ma narzędzia zbrodni – nie wiem, gdzie zakopałem garotę,
jednak pocę się krwią, gdy chmury układają się w mordy zwierząt,
a liście w gaju oliwnym tworzą napis: „Poena cullei”.